Onca sene okuyup, sabah 8 akşam 6 haftanın 6 günü çalışarak sadece yaşamsal faaliyetlerimizi devam ettirebildiğimiz, birikim yapamadığımız bir ev bir araba alamadığımız bir sistem için mi yaşıyoruz. Hayatta tam olarak ne için varız? Yaşım 25, gençliğimin en güzel zamanlarında çalışarak günü bitirince istemsiz bu düşünceler kafamın içinde dolaşıyor. Bu düşünceler insanı depresyona sokma eğiliminde ve gerçekten çoğu insan bu durumda. Şimdi bu düşüncelerle kafa mı yormalıyız yoksa bu düzene devam mı etmeliyiz. Peki, öleceğimizi bile bile nasıl bir hayat yaşıyoruz? Nasıl olmalıydı bilmiyorum ama böyle olmamalıydı…
