Bazen başını alıp gitmek istersin arkamdakiler olmasa iylesicem dersin bütün dağı taşı ağaci güneşi yıldızı geride bırakıp gidersin yine olamaz geriye dönüp geldiğinde dağların kum olduğunu taşlarin nehire sürüklendiğini ağacın kesilip odun olduğunu güneşin saklandığını yıldızların küstüğünü sadece gecenin karanliginda ayın hakim olduğu bir gece görürsün ne sen aynisindir ne de arkandakiler o zaman anlarsın ne gitmek ne kalmak hiç bir şey değiştirebileceğini o karanlığın sessizliğinde kaybolursun kimsesiz ama mutlu…